مصحف امیر المؤمنین

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

قرآنی است که توسط‍‌ حضرت علی (ع) به همان نحو که در مدت بیست و سه سال نازل گردیده، جمع‌آوری شده است. قرآن فعلی که امروز در دست ماست، جمع‌آوری "عثمان بن عفان" است و با مصحف امیر المؤمنین (ع) از لحاظ‍‌ کلام الهی، کم‌وکاستی ندارد. حضرت علی (ع) آن مصحف را بر صحابه عرضه کرد، اما آنان نپذیرفتند. پس از آن، حضرت آن را مخفی کرد و تاکنون به حال خود باقی است و زمانی به دست حضرت مهدی (ع) ظاهر خواهد شد.
امام صادق (ع) در مورد شیوه جدید نظم قرآنی می‌فرماید: "چون قائم (ع) قیام کند، کتاب خدای تبارک و تعالی را آن‌چنان‌که هست، تلاوت می‌کند و قرآنی را که امیر مؤمنان (ع) نوشته بیرون می‌آورد"^[۱]. و درباره مصحف امیر المؤمنین (ع) می‌فرماید: "هنگامی که امیر مؤمنان (ع) از نوشتن قرآن فارغ شد، آن را بر مردم عرضه کرد و فرمود: این کتاب خدای تبارک و تعالی است، آن را از دو لوح آن‌چنان‌که خدایش بر محمد (ص) فروفرستاد، گرد آورده‌ام. مردم گفتند: ما مصحفی داریم که همه آیات قرآنی را دربر دارد، دیگر نیازی به قرآن شما نداریم. امیر مؤمنان (ع) فرمود: به خدا سوگند، دیگر پس از امروز آن را نخواهید دید! من وظیفه داشتم هنگامی که از نوشتن آن فارغ شدم، آن را بر شما عرضه کنم تا شما آن را بخوانید"^[۲]. این مضمون از امام باقر (ع) نیز روایت شده است. این دو روایت و روایات دیگر، مشخص می‌کنند که قرآن امیر مؤمنان (ع) در محضر حضرت بقیة الله (ع) است و آن بر حسب نزول تنظیم شده و شأن نزول‌ها را دربر دارد، و حضرت مهدی (ع) آن را به هنگام ظهور عرضه می‌کند و معلمین قرآن در مسجد کوفه آن را آموزش می‌دهند^[۳].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

مجتبی تونه‌ای، موعودنامه.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ اصول کافی، ج ۲، ص ۶۳۳.
↑ اصول کافی، ج ۲، ص ۶۳۳.
↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۶۶۷.

[1] اصول کافی، ج ۲، ص ۶۳۳.

[2] اصول کافی، ج ۲، ص ۶۳۳.

[3] مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۶۶۷.

[۱]

[۲]

[۳]