محمد بن شاذان بن نعیم نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '، ص:' به '، ص')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۱۰: خط ۱۰:


==مقدمه==
==مقدمه==
*اسم او "محمد بن شاذان بن نعیم نعیمی نیشابوری" است. [[شیخ صدوق]] او را در ردیف ده نفر دیگر که دو نفرشان از نوّاب خاصه هستند -[[عثمان بن سعید]] و [[محمد بن عثمان]]- ذکر کرده و او را از نائبان منصوب از سوی [[امام مهدی|امام قائم]] {{ع}} دانسته است. لکن ابن طاووس او را جزء نائبان باواسطه دانسته و از کسانی محسوب داشته که از [[معجزات]] حضرت آگاهی پیدا کرده و آن حضرت را زیارت کرده است<ref>همان، داود الهامى، ص ۱۱۸. </ref>. <ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۶۱.</ref>.
*اسم او "محمد بن شاذان بن نعیم نعیمی نیشابوری" است. [[شیخ صدوق]] او را در ردیف ده نفر دیگر که دو نفرشان از نوّاب خاصه هستند -[[عثمان بن سعید]] و [[محمد بن عثمان]]- ذکر کرده و او را از نائبان منصوب از سوی [[امام مهدی|امام قائم]] {{ع}} دانسته است. لکن ابن طاووس او را جزء نائبان باواسطه دانسته و از کسانی محسوب داشته که از [[معجزات]] حضرت آگاهی پیدا کرده و آن حضرت را زیارت کرده است<ref>همان، داود الهامى، ص ۱۱۸. </ref>. <ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۱.</ref>.


== پرسش‌های وابسته ==
== پرسش‌های وابسته ==

نسخهٔ ‏۴ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۲۰:۳۵

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • اسم او "محمد بن شاذان بن نعیم نعیمی نیشابوری" است. شیخ صدوق او را در ردیف ده نفر دیگر که دو نفرشان از نوّاب خاصه هستند -عثمان بن سعید و محمد بن عثمان- ذکر کرده و او را از نائبان منصوب از سوی امام قائم (ع) دانسته است. لکن ابن طاووس او را جزء نائبان باواسطه دانسته و از کسانی محسوب داشته که از معجزات حضرت آگاهی پیدا کرده و آن حضرت را زیارت کرده است[۱]. [۲].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. همان، داود الهامى، ص ۱۱۸.
  2. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۶۱.