قرقیسیا

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

قرقیسیا شهری در شمال سوریه است که در محل التقای رود خابور با فرات قرار گرفته است. این شهر در سال ۱۹ هجری به دست مسلمانان فتح شد و "قرقیسیا" نامیده شد. این شهر مرکز تجارتی بوده و آوازه جهانی داشت^[۱]. در روایات انقلاب‌ها و شورش‌های آخر الزمان آمده است: در قرقیسیا حادثه‌ای روی می‌دهد که هرگز از اول آفرینش جهان چنین حادثه‌ای روی نداده است و تا روزی که زمین و آسمان‌ها وجود دارد، چنین حادثه‌ای روی نخواهد داد. آنجا سفره گسترده الهی پهن می‌شود، وحوش و طیور برای خوردن گوشت جباران گرد می‌آیند، مرغان هوا و درندگان صحرا از آن می‌خورند و سیر می‌شوند^[۲]. و در روایتی آمده که: برای اولاد عباس و مروان حادثه خونینی در قرقیسیا هست که جوان مقاوم را پیر می‌کند^[۳].
آن‌چنان‌که از روایات برمی‌آید، نبرد قرقیسیا بر سر گنجی است که در ناحیه فرات پیدا می‌شود. ابن حماد به نقل از پیامبر(ص) از این گنج چنین گزارش می‌دهد: فرات، از کوهی از طلا و نقره پرده برمی‌دارد. پس بر سر آن جنگ می‌شود، به‌طوری که از هر نه نفر، هفت نفر کشته می‌شود. پس هرگاه آن را درک کردید، به آن نزدیک نشوید.
بنابر آن‌چه از روایات اهل سنت به دست می‌آید، طرفین درگیر در نبرد قرقیسیا، ترکان، رومیان و لشکر سفیانی هستند. و اما نبرد قرقیسیا، میان دو واقعه مهم صورت می‌گیرد: اول، خروج سفیانی و دوم، ظهور امام مهدی(ع)^[۴]^[۵].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

مجتبی تونه‌ای، موعودنامه.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ قاموس الاعلام ترکی، ج ۵، ص ۳۶۱۵ (به نقل از روزگار رهایی، ج ۲، ص ۹۳۴).
↑ بشارة الاسلام، ص ۱۰۳؛ روزگار رهایی، ج ۲، ص ۱۱۰۹.
↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۳۷؛ مجمع البحرین، ج ۴، ص ۹۶.
↑ نشریه موعود، شماره ۳۱، ص ۵۱ و ۵۲.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۶۱.

[1] قاموس الاعلام ترکی، ج ۵، ص ۳۶۱۵ (به نقل از روزگار رهایی، ج ۲، ص ۹۳۴).

[2] بشارة الاسلام، ص ۱۰۳؛ روزگار رهایی، ج ۲، ص ۱۱۰۹.

[3] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۳۷؛ مجمع البحرین، ج ۴، ص ۹۶.

[4] نشریه موعود، شماره ۳۱، ص ۵۱ و ۵۲.

[5] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۶۱.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]